فردا؛ محمد صادق دهنادی: در سرزمینی که قهرمان شدن یک سیستم محتوم برای استعدادها نباشد موفقیت یک اتفاق است حتی اگر چندین بار تکرار شود.

حمید سوریان و اسطوره هایی مثل او باید فرو بریزند؛ تنها به این دلیل که دستگاه حمید سوریان سازی ما خراب است. ستاره ها در اوج نمی توانند خداحافظی کنند چون جانشینانی بهتر از خود ندارند.

من آدم ورزشی و اهل المپیک نیستم. اما از رویداد ریو 2016 برای کشتی فرنگی و به ویژه حمید سوریان متاسف شدم.

اهل شعار نیستم. نمی توانم اینجا بنویسم این شکست ها چیزی از ارزش سوریان کم نکرده است. اساسا سوریان برای ارزش خودش به برزیل نرفته است. کشورها برای رقابت واقعی به المپیک می روند.

هر شکست به علاوه ابعاد فردی مثل یک شکست نظامی برای غرور ملی کشور مضر است. تا حالا کسی یقه ی یک فدراسیون را نگرفته که با غرور و احساسات این مردم چه می کنید؟
چه اتفاقی افتاده که یک ورزشکار بعد از ده پانزده سال مسابقه ی سنگین و حرفه ای نمی تواند با آبرو و افتخار کنار برود؟

چرا قهرمان های ما نسل به نسل نو نمی شوند؟ چرا علی دایی و علی کریمی و سوریان و حدادی و رجبی  نسل به نسل پیوسته تکرار نمی شوند؟ چه کسی اجازه داده اسطوره ها را تا ته مانده ی انرژی شان مصرف و آتش بزنیم؟

چه کسی اجازه داده کشتی ایران ورزش ملی ما از چشم بادامی های شرق آسیا شکست بخورد و بعد هم با پر رویی بنویسیم چیزی از ارزش های ما کم نشد! قبل از هر کسی خودمان را مسخره می کنیم.

در کشور ما باید همان طوری که مزایا و حقوق و درآمد و اختیار مناصب بالاست. مسئولیت ملی و محلی کارها هم پر هزینه باشد. آقای وزیر ورزش! لطفا استعفا دهید